Enacting resilience

Adventure racing as a microcosm of resilience organizing

Michelle Barton en Kathleen Sutcliffe | maart 2023

Het artikel onderzoekt de dynamische processen van veerkracht in uitdagende omgevingen door middel van adventure racing. Onderzoekers Michelle A. Barton en Kathleen M. Sutcliffe bestudeerden hoe adventure racing-teams omgaan met zowel aanhoudende spanningen als plotselinge schokken om prestaties te handhaven. Ze beschouwen dit als een model voor het begrijpen van veerkracht binnen organisaties.

Adventure racing, een sport die uithoudingsvermogen, navigatie en overleven in de wildernis combineert, brengt continue fysieke en psychologische stress met zich mee, naast onverwachte verstoringen. Dit maakt het een ideale context om veerkracht te bestuderen. De onderzoekers verzamelden kwalitatieve gegevens via 103 interviews met deelnemers van 53 raceteams, waarbij ze onderzochten hoe individuen en teams gezamenlijk reageren op en omgaan met tegenslagen. Deze aanpak toonde veerkracht als een vloeiend, opkomend proces, dat door relationele dynamiek wordt gevormd in plaats van als een statische capaciteit.

Het onderzoek maakt onderscheid tussen twee soorten tegenslagen: *aanhoudende spanningen* en *acute schokken*. Aanhoudende spanning verwijst naar verwachte uitdagingen die een voortdurende inspanning vereisen, zoals fysieke uitputting of routinematige navigatiefouten. Acute schokken daarentegen zijn onverwachte, ernstige gebeurtenissen, zoals plotselinge weersveranderingen, verwondingen of technische problemen, die onmiddellijke en intensievere reacties vereisen. Door deze types te onderscheiden, benadrukt het onderzoek dat veerkracht unieke strategieën vereist voor elk.

Om te kunnen omgaan met aanhoudende spanningen, hanteren teams drie kernprocessen: dynamische herstructurering, contextuele betrokkenheid en collectieve zingeving.

• Dynamische herstructurering stelt teamleden in staat hun rollen aan te passen op basis van veranderende behoeften, wat de flexibiliteit van de groep vergroot. Als een racer bijvoorbeeld vermoeid raakt, kunnen anderen zich aanpassen door de last te delen of de navigatie over te nemen, waardoor het gezamenlijke functioneren behouden blijft.
• Contextuele betrokkenheid verwijst naar hoe teamleden alert blijven op hun omgeving en elkaars toestand, waardoor ze potentiële problemen vroegtijdig kunnen aanpakken.
• Ondertussen stelt collectieve zingeving—het samen interpreteren en begrijpen van uitdagingen—het team in staat een gedeelde werkelijkheid te creëren, waardoor ze hun strategieën effectief kunnen afstemmen op de context.

Wanneer teams te maken krijgen met acute schokken, gebruiken ze andere strategieën, namelijk *oplossing*, *herverdeling* en *herkadering*. Oplossing houdt in dat beschikbare middelen worden verzameld en ingezet om directe problemen op te lossen. Herverdeling verwijst naar het opnieuw toewijzen van taken of verantwoordelijkheden om de impact van de schok op de teamprestatie te beheersen, zoals wanneer sterkere leden vermoeide teamgenoten ondersteunen. Herkadering stelt teams in staat hun perspectief te verschuiven, waarbij ze de tegenslag in een motiverend verhaal integreren. Teams kunnen bijvoorbeeld tegenslagen zien, niet als mislukkingen, maar als kansen om te leren of om banden te versterken, waardoor de veerkracht voor toekomstige uitdagingen toeneemt.

Deze bevindingen dragen bij aan een relationele visie op veerkracht, waarbij het niet slechts wordt gezien als een individuele eigenschap of statische organisatorische capaciteit, maar als een proces dat wordt gerealiseerd door interactie en gedeelde betekenisgeving. 

Het onderzoek benadrukt dat veerkracht sterk afhankelijk is van sociaal-emotionele dynamiek, waarbij het vermogen om verbindingen te behouden of opnieuw op te bouwen tijdens tegenslagen cruciaal is. Teams die met succes schokken doorstaan, doen dit door hoge mate van communicatie en wederzijdse ondersteuning, wat een cyclus van veerkracht versterkt. Daarentegen zijn teams die stilte of disconnectie ervaren kwetsbaarder, omdat isolatie collectieve probleemoplossing ondermijnt en stress vergroot

Veerkracht komt voort uit een wederzijdse relatie tussen actie en context. Wat teams deden, had invloed op de omstandigheden waarin ze zich bevonden, en de omstandigheden waarin ze zich bevonden, hadden invloed op wat ze deden. De mate waarin teams zich met hun context bezighielden, stelde hen in staat hun acties af te stemmen op de realiteit van hun context, slimme beslissingen te nemen en passende maatregelen te nemen, waardoor ze over het algemeen beter af waren.

Michelle A. Barton en Kathleen M. Sutcliffe

De onderzoekers stellen voor dat veerkracht het beste kan worden gezien als tijdelijk en contextafhankelijk, gevormd door de interactie van actoren binnen specifieke momenten. Dit perspectief impliceert dat veerkracht geen stabiele eigenschap is, maar eerder een voortdurend heronderhandelde staat die afhankelijk is van relationele en situationele factoren. Door veerkracht te bestuderen in een extreme sport, benadrukken de auteurs de bredere implicaties voor organisaties, waar continue verandering en crisisbeheersing steeds vaker voorkomen.

Samenvattend herdefinieert deze studie veerkracht als een voortdurend, interactief proces dat wordt gevormd door gedeelde ervaringen en aanpasbare reacties binnen teams. De inzichten suggereren dat het bevorderen van veerkracht in organisaties vraagt om nadruk op relationele ondersteuning, flexibiliteit in rolaanpassing, en collectieve zingeving, vooral in onvoorspelbare omgevingen.

Bibliografie

Barton, M., & Sutcliffe, K. (2023). Enacting resilience: Adventure racing as a microcosm of resilience organizing. Journal of Contingencies and Crisis Management. https://doi.org/10.1111/1468-5973.12459

Vertaling: Jack Kruf.