De Wereldgezondheidsorganisatie ziet al lang de noodzaak in van een vorm van internationale overeenstemming en samenwerking over de vereisten voor een veilige en drinkbare watervoorziening.
De status van waterbehandeling en -kwaliteit in de lidstaten van de Wereldgezondheidsorganisatie was het onderwerp van een vragenlijst die in 1953 werd rondgestuurd. Uit de antwoorden bleek duidelijk de omvang van het probleem en de behoefte aan aandacht van de Wereldgezondheidsorganisatie. Lees verder “International standards for drinking-water”
De uitvoering van grote infrastructurele projecten en werken heeft vergaande gevolgen voor de omgeving, vooral in stedelijke gebieden. Om de overlast tot een minimum te beperken en de beschikbare expertise efficiënter op elkaar af te stemmen, heeft TNO Bouw samen met GeoDelft een methodiek ontwikkeld voor risicobeheersing en kennismanagement. In enkele gemeenten zijn inmiddels pilots afgerond.
Oorverdovend is het lawaai soms, automobilisten laten luid claxonerend van hun onvrede blijken. Sinds in een aanpalende straat de weg is opgebroken, zorgt de omleiding van het verkeer voor ellenlange rijen auto’s. Burgers zijn de verkeersopstoppingen en geluidsoverlast beu. De middenstand klaagt over de slechte bereikbaarheid. Het afronden van de wegwerkzaamheden kan de detailhandel niet snel genoeg gaan. Lees verder “TNO Bouw en GeoDelft ontwikkelen methodiek voor risicobeheersing en kennismanagement”
Gemeenten worden de komende jaren door de decentralisaties op het sociale domein verantwoordelijk voor de besteding van zo’n 16 miljard euro extra. Onlangs luidden critici daarover de noodklok; in gemeenteraden zou te weinig financiële kennis aanwezig zijn om die uitgaven goed te controleren. Gepleit werd voor extra cursussen voor raadsleden. Maar is dat wel het juiste antwoord om die zorg te tackelen? ‘De meeste gemeentelijke begrotingen zijn rommelig opgesteld en bovendien vaker een ambtelijk dan een politiek instrument. Als controllers hun werk beter doen, kunnen raadsleden al stukken beter uit de voeten.’
Peter van Noppen
Gemeenteraden krijgen de komende jaren een beduidend grotere verantwoordelijkheid voor de besteding van belastinggeld. Met de uitbreiding van taken op het gebied van jeugdzorg, werk en inkomen en zorg aan langdurig zieken en ouderen, stijgt de uitkering van het gemeentefonds op termijn van 18 miljard naar 34 miljard euro per jaar. Lees verder “Wie controleert de financiën?”
Het jaarverslag over 2012 van de Nationale ombudsman Alex Brenninkmeijer handelt over de vraag tegen welke problemen burgers aanlopen in hun contacten met de overheid. Deze vraag heeft hij voorgelegd aan een brede kring van mensen uit de praktijk: advocaten, sociaal raadslieden, belastingadviseurs en een ruime groep van andere intermediairs. Het thema van het jaarverslag is uitgediept tijdens de Ombudslezing.
De drie belangrijkste oorzaken bleken een slecht werkende bureaucratie, complexe wetgeving en een gebrek aan inlevingsvermogen. Deze en andere oorzaken maken dat burgers de overheid vaak als onbegrijpelijk ervaren.
Risicomanagement is zo oud als Methusalem. Hoewel er in het boek Genesis niets te vinden is dat erop wijst dat Adam en Eva een risicobeoordeling uitvoerden, hadden hun en onze wereld er misschien anders uitgezien als ze erover hadden nagedacht.
John O’Dea, former Secretary General PRIMO Europe and President PRIMO Malta
De wereld had er misschien ook anders uitgezien als de ontwikkelde landen – met hun naar verluidt geavanceerde managementtools – deze hadden toegepast met de basisintegriteit die in elk geformaliseerd risicomanagementproces wordt verondersteld. De schokken van BSE, vogelgriep, milieuveranderingen, 9/11 en andere recente en minder recente crises die de wereld waarin we leven een nieuwe vorm hebben gegeven, hadden we misschien kunnen voorkomen of op zijn minst beperken. Lees verder “Het geheim van risicomanagement”
Het Besluit begroting en verantwoording (BBV) schrijft gemeenten voor een risicoprofiel op te stellen, expliciet risicomanagementbeleid te voeren en op basis van hun risicoprofiel het (financiële) weerstandsvermogen in beeld te brengen. Nu, twee jaar na de invoering ervan, blijken veel gemeenten hier nog mee worstelen.** Een algemene norm voor het weerstandsvermogen zou gemeenten niet alleen concrete handvatten geven, maar de kaderstellende taak van de gemeenteraad en de controletaken van vooral de provincie aanzienlijk vereenvoudigen. Waarom is er dan geen norm gesteld?
Dick Smorenberg
In de toelichting op artikel 11 van de BBV staat dat het aan de provincies en gemeenten zelf is een beleidslijn te formuleren over de in de organisatie noodzakelijk geachte weerstandscapaciteit. Hierdoor heeft het Ministerie van Binnenlandse Zaken er vanaf gezien een algemene norm te stellen, dit omdat gemeenten onderling zo zeer van elkaar verschillen dat het niet mogelijk wordt geacht een algemene norm te stellen dienaangaande. De vraag is of deze stelling van het ministerie juist is.1
Na een lange periode van zorgwekkende publiciteit over de drie decentralisaties in de zorg en de participatiewet zijn wij het moment van invoering gepasseerd. 1 januari 2015 was vooraf een onneembare vesting. De mensen die minder goed ingevoerd waren in wat er nu precies ging gebeuren hadden via de media een beeld gekregen alsof de wereld zou vergaan.
Rob Ellermeijer
Alles zou uitgesteld moeten worden. Dit was onverantwoord. Gemeenten zouden deze taken nooit aankunnen. Volop ingrediënten om de risicoreflex aan het werk te zetten. Gelukkig is daar vanuit het kabinet en de kamer op een beheerste manier mee om gegaan en zijn er slechts maatregelen getroffen om de invoering nog wat soepeler en beheerster te laten plaatsvinden. Geen uitstel, geen afstel maar meer informatie om mensen nog wat beter inzicht te geven in het veranderproces. Lees verder “Risicoregelreflex als grootste risico in de zorg”
PRIMO Res Publica 